Huilen doen we als we pijn hebben

Huilen helpt niet.
Niet huilen, maar zeggen wat er is!
Huilen is voor watjes.
Huilen is voor meisjes.

Je begrijpt vast wat het met jou doet als kind, wanneer dit regelmatig tegen je wordt gezegd. Op een goed moment laat je het wel om te huilen, behalve misschien als je pijn hebt (in het eerste geval). Áls je al huilt, voel je jezelf een sukkel. En denk je dat je je tranen als tiener en volwassene vervolgens wel makkelijk laat stromen?
Nee, dat verandert niet zomaar… Daarvoor moet de programmering die in je hoofd is gezet ‘gereset’ worden. Daarvoor is mildheid nodig.

Het maakt me verdrietig wanneer ik ouders deze zinnen tegen hun kinderen hoor zeggen. Ik weet dat er iets van hen zelf is onder zit. Dat ze zich zelf ongemakkelijk voelen bij tranen, dat hun moeder vroeger misschien bij het minste of geringste zat te snotteren, dat ze zelf geleerd hebben om zogenaamd stoer te zijn, dat…

Ik hoop zo dat steeds meer ouders beseffen dat ze hun kinderen zoveel vrijer op kunnen voeden wanneer ze eerst hun eigen ‘kwetsuren’ hebben opgelost! Laten we met zijn allen aan de slag gaan met waar we ons aan irriteren (“wat maakt dat ik me hieraan irriteer?”), laten we ons bewust zijn van de woorden die we gebruiken, van onze eigen kwetsuren, kleine of grotere trauma’s.
Op die manier kunnen we de kleine mensjes bijvoorbeeld bijbrengen dat elke traan welkom is! Dat we ze serieus nemen. Dat tranen iets te zeggen hebben. En dat we na de tranen de volgende stap kunnen zetten. (of niet)