Dat hoort OOK bij mij

Om op dat wonderschone plekje te komen moet je over ruwe paadjes, rotsachtig, met losse stenen, omhoog en omlaag. Daar liepen mij mannen en vrouwen voorbij die als een hinde van de ene op de andere steen stapten.

Zo’n vrouw wil ik ook zijn. Die dat effe doet. Maar dat ben ik niet. Ik vind het een beetje eng. Ik houd de boel (man en zoon) op. Ik ben niet zo stoer.

Dat dacht ik… En ik viel ook nog eens. ‘Ik kan er ook niets aan doen dat ik zo ben’, zei ik zielig tegen mijn man. 🙂

Sja, een waardevolle ontdekking daar in Frankrijk: Je hoeft daar ook niets aan te doen! Want dit ben ik. Nu, op dit moment en misschien wel altijd. Ik ben stoer op mijn eigen manier. En ook al ben ik helemaal niet stoer… dan nog is het goed.

Nou ja, dat mag ik dus nog wat vaker tegen mezelf zeggen. Met twee in mijn ogen stoere mannen naast me zal dat vast nog eens nodig zijn…

Ik geef de kinderen tijdens de cursus ‘Dit ben ik’ altijd dit voorbeeld, wanneer we aan elkaar vertellen wat we niet zo goed kunnen of lastig vinden. En daar klappen we dan voor. Want dat hoort ook bij ons.

En dat kan zo helend zijn!